هوا ابریه. داره بارون میاد. یه جورایی آسمون رنگ غمه ولی با این حال خیلی با حاله. کف کوچه و خیابونا همش خیس خیس شده. بارون با اون صدای قشنگش وقتی می خوره به زمین یه آرامشی بهت می ده که فکر می کنی داری با درون خودت حرف می زنی. انگاری یه رودخونه ی زلال و پاک درونت شروع می کنه به جریان افتادن و از سرچشمه وجودت آگاهت می کنه. حس می کنی که با هر قطره تو هم داری آئینه ی دلت رو که پر از گرد و غباره می شوری. یادم میاد وقتی بچه بودم، صدای رعد و برق آزارم میداد ولی الان دیگه اینطوری نیست.می دونم که برای قطره شدن رعد و برق لازمه و اون صدا شاید مهیب باشه ولی اصل واسه بارون شدن و باریدنه. آسمون هم مثه چشم خداست. وقتی گریه می کنه تمام گرد و غبار رو می شوره و میبره. مثه چشمای خودت که وقتی از ته دل شروع می کنه به باریدن یه نفس تازه بهت می ده و بهاریت می کنه. آدمو یاد شقایقای تو دشت می ندازه که با وزش باد با هم شروع می کنن به یه رقص منظم و استثنائی. کاش رقص آدما هم مثه شقایقا بود، یه رقص موندگار که عاشقت می کنه، نه فقط سر گرم. رقصیدن شقایقا هم یه نوع باریدنه، باریدن جلوه ی عشق. یه بارش آروم و موزون. دوست دارم الان چشمام بباره و همه ی تنمو خیس کنه، اینطوری دیگه کسی نیست که مسخرت کنه و بگه چرا بدون چتر زیر بارونی. شایدم اشکامو بدم به خدا و بگم: اینارو با چشمای خودت ببار، اینطوری شاید بفهمم که سهم من از زدودن این همه گرد و غبار چقدر می شه. شاید اونایی که چشم ندارن اینو خوب بدونن، چون اونا با چشم خدا می بینن.

داره بارون می یاد.

                                                                                                                                                مسافر